Symptomen, oorzaken en behandelingen
Kleptomanie is een aandoening die wordt gekenmerkt door een onweerstaanbare drang om te stelen. Mensen zullen items stelen die ze niet nodig hebben, die ze kunnen veroorloven om te kopen of die weinig tot geen geldswaarde hebben. Mensen met kleptomanie ervaren spanning die wordt verlicht door het plegen van de diefstal.
Kleptomanie komt vaak ergens tijdens de adolescentie naar voren en komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen.
Omdat stelen illegaal is, kan deze stoornis leiden tot aanzienlijke juridische gevolgen. Mensen met kleptomanie kunnen te maken krijgen met arrestatie, berechting en opsluiting als gevolg van hun symptomen. Een studie van klinische patiënten vond dat meer dan 68 procent van de mensen met kleptomanie was gearresteerd voor diefstal. Iets meer dan 20 procent van deze patiënten was veroordeeld en opgesloten voor hun misdaden.
Tekenen van Kleptomanie
Enkele van de belangrijkste symptomen van kleptomanie zijn:
- Een herhaald verzuim om de neiging om te stelen te weerstaan
- Items stelen zonder waarde of die je niet nodig hebt
- Gevoelens van opluchting of plezier tijdens de diefstal
Volgens de diagnostische criteria vastgesteld door de American Psychiatric Association in de DSM-5 , wordt kleptomanie gekenmerkt door een herhaald onvermogen om weerstand te bieden aan de drang om te stelen. Mensen met deze aandoening ervaren een opeenstapeling van spanning vóór de diefstal en een daaruit voortvloeiende vermindering van angst en spanning bij het plegen van een diefstal.
Stelen resulteert in gevoelens van bevrediging, opluchting en zelfs plezier.
Hoewel de diefstal de spanning kan verlichten die het individu ervoer, kan hij of zij achterblijven met schuldgevoelens en wroeging na het misdrijf. Gevoelens van schaamte, zelfbeschuldiging en spijt komen vrij vaak voor na een stelende episode.
Het is belangrijk op te merken dat kleptomanie niet gepaard gaat met diefstal voor persoonlijk gewin. Mensen met deze aandoening stelen geen dingen op basis van een financiële prikkel of omdat ze begeren welke items ze nemen. Deze diefstallen houden ook geen verband met het feit dat ze de items in kwestie niet kunnen betalen. In veel gevallen kunnen de items zelf weinig tot geen geldwaarde bevatten.
Soms bewaart iemand met kleptomanie de spullen ergens, vaak om nooit te worden bekeken of gebruikt. Anderen kunnen zich ontdoen van de gestolen objecten door ze weg te geven aan vrienden en familie of zelfs door ze terug te brengen naar de plaats waar ze zijn weggehaald.
Episoden van diefstal omvatten meestal geen uitgebreide planning en treden vaak spontaan op. Mensen met deze aandoening bevinden zich mogelijk in een openbare omgeving, zoals een winkelcentrum of een supermarkt, wanneer de drang om stakingen te stelen. De intensiteit van deze driften kan variëren. Mensen met deze aandoening kunnen diefstal niet betrachten wanneer de kans groot is dat hun winkeldiefstal wordt gedetecteerd, bijvoorbeeld wanneer winkelpersoneel of wetshandhaving in de buurt is.
Wat zou anders kunnen zijn?
Kleptomanie onderscheidt zich van normale winkeldiefstal, omdat winkeldieven meestal hun diefstallen plannen en dit gedrag uitvoeren om voorwerpen te verkrijgen die zij maar niet kunnen kopen.
Mensen met kleptomanie stelen daarentegen spontaan om de spanning te verlichten die blijft bouwen als ze niet handelen.
Kleptomanie kan alleen voorkomen, maar verschijnt vaak ook naast andere aandoeningen. Mensen met deze aandoening kunnen vatbaar zijn voor middelengebruik en angstgevoelens , evenals andere aandoeningen die samenhangen met impulscontrole .
Enkele andere aandoeningen die naast kleptomanie kunnen voorkomen, zijn onder meer:
- Stemmingsstoornissen
- Angststoornis
- Scheidingsangststoornis
- Dysmofische aandoening van het lichaam
- Obsessief-compulsieve stoornis
- Andere stoornissen in de impulsbeheersing
Er is ook aangetoond dat de stoornis geassocieerd is met het gebruik van substantie en alcohol .
Sommige deskundigen suggereren dat er mogelijk een soort van gedeelde genetische link is tussen stoornissen in middelengebruik en kleptomanie.
Onderzoek heeft ook aangetoond dat 59 procent van de mensen met kleptomanie op een bepaald moment in hun leven ook een affectieve stoornis hebben. Studies wijzen ook op vergelijkbare hoge co-morbiditeitscijfers met andere psychiatrische aandoeningen, waaronder angststoornissen , bipolaire stoornis en eetstoornissen . Tussen 43 en 55 procent van de mensen met kleptomanie bleek ook een naast elkaar voorkomende persoonlijkheidsstoornis - paranoïde persoonlijkheidsstoornis en histrionische persoonlijkheidsstoornis de meest voorkomende te zijn.
Om kleptomanie te diagnosticeren, moet eerst worden vastgesteld dat de symptomen niet beter kunnen worden verklaard door een andere psychiatrische aandoening zoals gedragsstoornis of antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Wat veroorzaakt kleptomanie?
De exacte oorzaken van kleptomanie zijn onderzoeksvaardigheden, hoewel wordt gesuggereerd dat zowel genetische als omgevingsinvloeden een rol kunnen spelen.
Verschillende perspectieven in de psychologie hebben enkele mogelijke verklaringen gesuggereerd:
The Psychoanalytic Approach: Psychoanalytische verklaringen voor kleptomanie hebben dit op verschillende manieren geconceptualiseerd. Sommigen suggereren dat mensen gedreven worden om objecten te verkrijgen om symbolisch te compenseren voor een soort van vroegtijdig verlies of verwaarlozing. Volgens deze benadering ligt de behandeling van de aandoening in het ontdekken van de onderliggende motivaties voor het gedrag.
De cognitief-gedragsbenadering: Cognitief-gedragsmatige verklaringen suggereren dat de stoornis kan beginnen wanneer een persoon positief wordt gesterkt voor het stelen van iets. Nadat de eerste diefstal heeft plaatsgevonden zonder negatieve gevolgen, is de kans groter dat het gedrag zich in de toekomst opnieuw zal voordoen.
Uiteindelijk worden de signalen die worden geassocieerd met de stelende acties erg sterk, waardoor het veel waarschijnlijker wordt om door te gaan. Wanneer een persoon zich in een situatie bevindt waarin soortgelijke omgevingsfactoren aanwezig zijn, kunnen ze de overweldigende neiging vinden om eenvoudigweg onweerstaanbaar te stelen.
Omdat het stelen de stress en spanning van het individu verlicht, wordt het gedrag ook geassocieerd met stressvermindering. Na verloop van tijd kan het individu beginnen te stelen als een middel om met stress om te gaan en om stress te verlichten.
The Biological Approach: biologische verklaringen suggereren dat het gedrag kan worden gekoppeld aan specifieke hersengebieden en mogelijke ontregeling van bepaalde neurotransmitters . Sommige studies hebben de opkomst van kleptomanie gekoppeld aan disfunctie in de frontale kwab van de hersenen. In twee gerapporteerde gevallen resulteerde stomp trauma van de frontale kwab in fysieke symptomen zoals duizeligheid, gedragssymptomen zoals agressie en cognitieve symptomen zoals geheugenverlies gevolgd door de plotselinge opkomst van aan kleptomanie gerelateerd gedrag.
Studies hebben ook aangetoond dat SSRI 's zijn gebruikt om kleptomanie effectief te behandelen, wat aangeeft dat de regulatie van serotonine mogelijk een rol speelt. Andere neurotransmitters zoals dopamine en endogene opiaten kunnen ook een rol spelen bij de ontwikkeling van de stoornis.
Hoe Prevalent is kleptomanie?
Hoe gewoon is kleptomanie eigenlijk? Men denkt dat het relatief zeldzaam is. Schattingen plaatsen de lifetime-prevalentie ergens tussen 0,3 tot 0,6 van de populatie, hoewel er ook is gesuggereerd dat het werkelijke aantal mogelijk hoger is.
Sommigen suggereren:
- De exacte prevalentie van kleptomanie is niet bekend, maar naar schatting ongeveer 1,2 miljoen Amerikaanse volwassenen, of 6 van de 1000 volwassenen.
- Naar schatting is kleptomanie goed voor 5 procent van alle winkeldiefstal, wat zich vertaalt in een jaarlijks economisch verlies van ongeveer $ 500 miljoen.
Omdat mensen zich misschien beschaamd of beschaamd voelen voor hun aandoening, wordt gedacht dat de stoornis niet wordt gemeld. Nationale gegevens ter beoordeling van de prevalentie in de algemene bevolking bestaan niet, maar aantallen getrokken uit klinische monsters duiden erop dat kleptomanie veel vaker voorkomt dan eerder werd gedacht. Eén onderzoek bij klinische patiënten ontdekte bijvoorbeeld dat bijna 8 procent huidige symptomen meldde die overeenkomen met kleptomanie.
Hoe wordt Kleptomanie gediagnosticeerd?
Kleptomanie wordt meestal gediagnosticeerd door een arts of een beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg. Omdat kleptomanie vaak voorkomt in combinatie met andere aandoeningen zoals eetstoornissen, alcohol- en drugsmisbruik en angststoornissen, wordt vaak de diagnose gesteld wanneer mensen naar een arts worden verwezen vanwege hun psychiatrische comorbiditeit. Diagnose kan ook optreden als de symptomen van kleptomanie hebben geleid tot een arrestatie wegens diefstal.
Bij een eerste onderzoek door een arts kan de patiënt worden doorverwezen naar een psycholoog of psychiater voor verdere evaluatie. Diagnose kan bestaan uit het gebruik van interviews met patiënten en een beoordeling van juridische documenten. Het toedienen van psychometrische schalen, zoals de Schptosia Symptoms Assessment Scale (K-SAS) of de Yale Brown Obsessive Compulsive Scale, gewijzigd voor kleptomanie (K-YBOCS), kan ook nuttig zijn bij het stellen van een diagnose.
Het geheimzinnige karakter van de stoornis en de daarmee samenhangende gevoelens van schuld en schaamte kunnen de diagnose en behandeling verstoren. In sommige gevallen krijgen mensen alleen een diagnose en behandeling vanwege contact met het rechtssysteem als gevolg van betrapt worden op het plegen van een diefstal.
Hoe wordt kleptomanie behandeld?
Twee van de meest voorkomende behandelingen voor kleptomanie zijn:
Medicijnen: Selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) en andere antidepressiva hebben effectiviteit aangetoond bij de behandeling van de symptomen van kleptomanie en kunnen worden gebruikt in combinatie met cognitieve gedragstherapie.
Psychotherapie: Cognitief-gedragstherapie richt zich zowel op de gedachten en het gedrag die bijdragen aan stelen en het is aangetoond dat het enige effectiviteit heeft bij het beheersen van de symptomen van kleptomanie.
Psychotherapie is vaak een eerste behandelingslijn voor stoornissen in de impulsbeheersing, met als doel de patiënt te helpen hun drang te herkennen, te ontdekken waarom zij op deze impulsen reageren en meer geschikte manieren te vinden om driften en spanningen te verlichten.
Onlangs is er een verschuiving geweest naar het gebruik van psychofarmacologische interventies naast psychotherapeutische benaderingen.
Vroegtijdige interventie en effectieve behandeling zijn belangrijk om mensen die de symptomen van kleptomanie ervaren te helpen onnodig leed en de daarmee samenhangende juridische gevolgen van hun toestand te voorkomen. Het is ook belangrijk om eventuele co-voorkomende aandoeningen die aanwezig kunnen zijn te behandelen met de juiste interventies.
Een woord van
Kleptomanie is een ernstige psychiatrische aandoening die van grote invloed kan zijn op het functioneren en het leven van een persoon. Niet alleen kan de stoornis leiden tot aanzienlijke stress, het kan ook leiden tot ernstige juridische gevolgen voor mensen die worden betrapt op stelen. Arrestatie, opsluiting en juridische kosten zijn niet ongebruikelijk voor mensen met kleptomanie.
Gelukkig zijn er stappen die je kunt nemen als jij of iemand die je kent kleptomanie heeft. Met de juiste behandeling kun je manieren vinden om met je impulsen om te gaan en negatief gedrag te vervangen door meer positieve. Als u vermoedt dat u kleptomanie heeft, raadpleeg dan uw arts of een professional in de geestelijke gezondheidszorg om een behandelplan te bepalen dat het meest geschikt is voor uw behoeften.
> Bronnen:
> American Psychiatric Association. Diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen (5e druk). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing; 2013.
> Grant, JE, Kim, SW, & Odlaug, BL (2009). Een dubbelblinde, placebo-gecontroleerde studie van de opiaatantagonist, naltrexon, bij de behandeling van kleptomanie. Biologische psychiatrie. 2009; 65 (7): 600-606.
> Grant, JE, Odlaug, BL, Davis, AA, en Kim, SW Juridische gevolgen van kleptomanie. Psychiatric Quarterly. 2009; 80 (4): 251-259.
> Ries, RK, Fiellin, DA, Miller, SC, & Saitz, R. Principles of Addiction Medicine. Philadelphia: Lippincott, Williams en Wilkins; 2009.
> Schreiber, LRN, Odlaug, BL, & Grant, JE. Interventies voor toevoegingen: Hoofdstuk 58. Medicijnen voor gedragsverslavingen. San Diego, CA: Academic Press; 2013.