Verdedigingsmechanismen zijn onbewuste psychologische reacties die mensen beschermen tegen bedreigingen en dingen waar ze niet over willen nadenken of waarmee ze willen omgaan. De term kreeg zijn start in de psychoanalytische therapie, maar het heeft langzaam zijn weg gevonden naar het spraakgebruik van het dagelijks taalgebruik. Denk aan de laatste keer dat u naar iemand verwees als 'in ontkenning' of iemand beschuldigde van 'rationaliseren'. Beide voorbeelden verwijzen naar een type afweermechanisme.
Dus wat is precies een verdedigingsmechanisme?
Het meest in het bijzonder gebruikt door Sigmund Freud in zijn psychoanalytische theorie, een afweermechanisme is een tactiek ontwikkeld door het ego om te beschermen tegen angst. Er wordt gedacht dat verdedigingsmechanismen de geest beschermen tegen gevoelens en gedachten die te moeilijk zijn voor de bewuste geest om mee om te gaan. In sommige gevallen wordt gedacht dat afweermechanismen ongewenste of ongewenste gedachten en impulsen in de bewuste geest houden.
In Sigmund Freuds persoonlijkheidsmodel is het ego het aspect van persoonlijkheid dat zich bezighoudt met de realiteit. Terwijl hij dit doet, moet het ego ook omgaan met de tegenstrijdige eisen van de ID en het superego.
Het ID is het deel van de persoonlijkheid dat alle wensen, behoeften en impulsen wil vervullen. Het is het meest elementaire, primaire deel van onze persoonlijkheid en houdt geen rekening met dingen als de sociale geschiktheid, moraliteit of zelfs de realiteit van het vervullen van onze behoeften. Het superego probeert het ego op een idealistische en morele manier te laten handelen. Dit deel van de persoonlijkheid bestaat uit alle geïnternaliseerde normen en waarden die we verkrijgen van onze ouders, andere familieleden, religieuze invloeden en de samenleving.
Om met angst om te gaan, geloofde Freud dat verdedigingsmechanismen hielpen het ego te beschermen tegen de conflicten gecreëerd door de id, het superego en de realiteit .
Dus wat gebeurt er wanneer het ego niet kan omgaan met de eisen van onze verlangens, de beperkingen van de realiteit en onze eigen morele normen? Volgens Freud is angst een onaangename innerlijke staat die mensen proberen te vermijden. Angst fungeert als een signaal naar het ego dat de dingen niet gaan zoals ze zouden moeten. Als gevolg hiervan gebruikt het ego een soort verdedigingsmechanisme om deze gevoelens van angst te verminderen.
Soorten angst
Niet alle soorten angst zijn gelijk gemaakt. Noch komen deze angsten voort uit dezelfde bronnen. Freud identificeerde drie soorten angst:
- Neurotische angst is de onbewuste zorg dat we de controle over de drang van de id zullen verliezen, resulterend in straf voor ongepast gedrag.
- Angst voor de realiteit is angst voor gebeurtenissen in de echte wereld. De oorzaak van deze angst is meestal gemakkelijk te herkennen. Een persoon kan bijvoorbeeld bang zijn om een hondenbeet te ontvangen wanneer deze zich in de buurt van een dreigende hond bevindt. De meest gebruikelijke manier om deze angst te verminderen, is het bedreigende object te vermijden.
- Morele angst houdt de angst in dat we onze eigen morele principes schenden.
Hoewel we bewust deze mechanismen kunnen gebruiken, werken deze verdedigingen in veel gevallen onbewust om de werkelijkheid te vervormen. Als je bijvoorbeeld voor een bijzonder onplezierige taak staat, kan je geest ervoor kiezen je verantwoordelijkheid te vergeten om de gevreesde opdracht te voorkomen. Naast het vergeten, omvatten andere verdedigingsmechanismen rationalisatie, ontkenning, repressie, projectie, afstoting en reactie-vorming.
Hoewel alle verdedigingsmechanismen ongezond kunnen zijn, kunnen ze ook adaptief zijn en ons in staat stellen normaal te functioneren. De grootste problemen doen zich voor wanneer defensiemechanismen te veel worden gebruikt om problemen te voorkomen. In de psychoanalytische therapie kan het doel zijn om de cliënt te helpen deze onbewuste afweermechanismen bloot te leggen en betere, gezondere manieren te vinden om met angst en leed om te gaan.
Sigmund Freuds dochter, Anna Freud, beschreef tien verschillende afweermechanismen die door het ego werden gebruikt. Andere onderzoekers hebben ook een breed scala aan aanvullende afweermechanismen beschreven.
1 - verplaatsing
Heeft u ooit een heel slechte dag op het werk gehad en bent u daarna naar huis gegaan en uw frustratie over familie en vrienden uit de weg gegaan? Dan heb je het ego afweermechanisme van verplaatsing ervaren.
Verplaatsing houdt in dat we onze frustraties, gevoelens en impulsen wegnemen voor mensen of objecten die minder bedreigend zijn. Verplaatste agressie is een bekend voorbeeld van dit afweermechanisme. In plaats van onze woede te uiten op manieren die negatieve gevolgen kunnen hebben (zoals ruzie maken met onze baas), drukken we in plaats daarvan onze woede uit jegens een persoon of object die geen bedreiging vormt (zoals onze partner, kinderen of huisdieren).
2 - Ontkenning
Ontkenning is waarschijnlijk een van de bekendste verdedigingsmechanismen, vaak gebruikt om situaties te beschrijven waarin mensen niet in staat lijken om de realiteit onder ogen te zien of een voor de hand liggende waarheid toe te geven (dat wil zeggen: "Hij is in ontkenning."). Ontkenning is een regelrechte weigering om toe te geven of te erkennen dat er iets is gebeurd of op dit moment aan het gebeuren is. Drugsverslaafden of alcoholisten ontkennen vaak dat ze een probleem hebben, terwijl slachtoffers van traumatische gebeurtenissen kunnen ontkennen dat de gebeurtenis ooit heeft plaatsgevonden.
Ontkenningsfuncties om het ego te beschermen tegen dingen waarmee het individu niet kan omgaan. Hoewel dit ons kan behoeden voor angst of pijn, vergt ontkenning ook een aanzienlijke investering van energie. Hierdoor worden ook andere afweermechanismen gebruikt om deze onaanvaardbare gevoelens te weerhouden van bewust gewaarzijn.
In veel gevallen kan er overweldigend bewijs zijn dat iets waar is, maar toch zal de persoon zijn bestaan of waarheid blijven ontkennen omdat het te ongemakkelijk is om te worden geconfronteerd.
Ontkenning kan een onverholen afwijzing van het bestaan van een feit of realiteit inhouden. In andere gevallen kan het gaan om het toegeven dat iets waar is, maar het belang ervan minimaliseren. Soms accepteren mensen de realiteit en de ernst van het feit, maar ze zullen hun eigen verantwoordelijkheid ontkennen en in plaats daarvan de schuld geven aan andere mensen of andere krachten van buitenaf.
Verslaving is een van de bekendste voorbeelden van ontkenning. Mensen die lijden aan een probleem met alcohol- en drugsmisbruik, zullen vaak volslagen ontkennen dat hun gedrag problematisch is. In andere gevallen kunnen ze toegeven dat ze wel drugs of alcohol gebruiken, maar beweren dat misbruik van deze stof geen probleem is.
3 - Repressie en onderdrukking
Repressie is een ander bekend verdedigingsmechanisme. Repressie werkt om informatie buiten bewustzijn te houden. Deze herinneringen verdwijnen echter niet alleen; ze blijven ons gedrag beïnvloeden. Een persoon die bijvoorbeeld herinneringen aan misbruik heeft onderdrukt die hij als kind leed, kan later moeite hebben om relaties aan te gaan.
Soms doen we dit bewust door de ongewenste informatie uit ons bewustzijn te forceren, wat bekend staat als onderdrukking. In de meeste gevallen wordt echter verondersteld dat het verwijderen van angstwekkende herinneringen uit ons bewustzijn onbewust plaatsvindt.
4 - Sublimatie
Sublimatie is een verdedigingsmechanisme dat ons in staat stelt om onaanvaardbare impulsen uit te voeren door dit gedrag om te zetten in een meer acceptabele vorm. Een persoon die extreme woede ervaart, kan bijvoorbeeld kickboksen opnemen om frustratie weg te nemen. Freud geloofde dat sublimatie een teken van volwassenheid was waardoor mensen normaal op sociaal aanvaardbare manieren kunnen functioneren.
5 - Projectie
Projectie is een verdedigingsmechanisme dat inhoudt dat we onze eigen onaanvaardbare kwaliteiten of gevoelens nemen en deze aan andere mensen toeschrijven. Als je bijvoorbeeld een sterke afkeer van iemand hebt, zou je in plaats daarvan kunnen geloven dat hij of zij je niet mag. Projectie werkt door de uitdrukking van het verlangen of de impuls toe te staan, maar op een manier die het ego niet kan herkennen, en daardoor de angst vermindert.
6 - Intellectualisatie
Intellectualisatie werkt om angst te verminderen door op een koude, klinische manier over gebeurtenissen te denken. Dit afweermechanisme stelt ons in staat te vermijden dat we nadenken over het stressvolle, emotionele aspect van de situatie en in plaats daarvan alleen focussen op de intellectuele component. Een persoon die net een terminale ziekte heeft gehad, kan zich bijvoorbeeld concentreren op het leren van alles over de ziekte om ongerief te voorkomen en afstand te houden van de realiteit van de situatie.
7 - Rationalisatie
Rationalisatie is een afweermechanisme dat impliceert dat een onaanvaardbaar gedrag of gevoel op een rationele of logische manier wordt uitgelegd, waarbij de ware redenen voor het gedrag worden vermeden. Een persoon die afgewezen wordt voor een date kan bijvoorbeeld de situatie rationaliseren door te zeggen dat ze sowieso niet tot de andere persoon aangetrokken zijn. Een student kan de slechte docentscore de schuld geven van de instructeur in plaats van zijn of haar gebrek aan voorbereiding.
Rationalisatie voorkomt niet alleen angst, maar kan ook zelfrespect en zelfbeeld beschermen. Wanneer ze geconfronteerd worden met succes of falen, hebben mensen de neiging om prestaties toe te schrijven aan hun eigen kwaliteiten en vaardigheden, terwijl fouten worden toegeschreven aan andere mensen of krachten van buitenaf.
8 - Regressie
Wanneer ze worden geconfronteerd met stressvolle gebeurtenissen, laten mensen soms copingstrategieën achter en keren ze terug naar gedragspatronen die eerder in de ontwikkeling werden gebruikt. Anna Freud noemde deze regressie van het verdedigingsmechanisme, suggererend dat mensen gedrag vertonen vanaf het stadium van psychoseksuele ontwikkeling waarin ze gefixeerd zijn. Bijvoorbeeld, een individu dat gefixeerd is in een eerdere ontwikkelingsfase kan huilen of mokken na het horen van onaangenaam nieuws.
Gedrag geassocieerd met regressie kan sterk variëren, afhankelijk van het stadium waarin de persoon gefixeerd is. Een persoon die gefixeerd is in de orale fase kan overmatig eten of roken, of kan erg verbaal agressief worden. Een fixatie in het anale stadium kan resulteren in overmatige netheid of rommeligheid.
9 - Reactieformatie
Reactie formatie vermindert angst door het tegenovergestelde gevoel, impuls of gedrag aan te nemen. Een voorbeeld van reactievorming is het behandelen van iemand van wie je sterk afkeer hebt op een buitengewoon vriendelijke manier om je ware gevoelens te verbergen. Waarom gedragen mensen zich zo? Volgens Freud gebruiken ze reactievorming als een afweermechanisme om hun ware gevoelens te verbergen door zich op precies de tegenovergestelde manier te gedragen.
10 - Andere verdedigingsmechanismen
Sinds Freud voor het eerst de oorspronkelijke afweermechanismen beschreef, zijn andere onderzoekers doorgegaan met het beschrijven van andere methoden om angst te verminderen. Sommige van deze verdedigingsmechanismen omvatten:
Uitgaan: bij dit type verdediging gaat het individu met stress om door acties te ondernemen in plaats van te reflecteren op interne gevoelens.
Affiliate: dit betreft het zich tot anderen wenden voor ondersteuning.
Doelverbod: bij dit type verdediging accepteert het individu een aangepaste vorm van hun oorspronkelijke doel (dwz een basketbalcoach op de middelbare school worden in plaats van een professionele atleet).
Altruïsme: voldoen aan interne behoeften door anderen te helpen.
Vermijden: Weigeren om onaangename objecten of situaties aan te pakken of tegen te komen.
Compensatie: overacieving in een gebied om te compenseren voor storingen in een ander gebied.
Humor: wijzen op de grappige of ironische aspecten van een situatie.
Passieve agressie: Indirect woede uiten.
Fantasie: de realiteit vermijden door je terug te trekken naar een veilige plek in je hoofd.
Ongedaan maken: dit houdt in dat u probeert in te halen wat volgens u ongepaste gedachten, gevoelens of gedragingen zijn. Als je iemands gevoelens kwetst, zou je kunnen aanbieden iets aardigs voor ze te doen om je angstgevoelens weg te nemen.
Hoewel verdedigingsmechanismen vaak als negatieve reacties worden beschouwd, hebben we ze allemaal nodig om stress tijdelijk te verlichten en het gevoel van eigenwaarde te beschermen tijdens kritieke tijden, waardoor de VS zich kunnen concentreren op wat er op dit moment nodig is. Sommige van deze verdedigingen kunnen meer nuttig zijn dan andere. Bijvoorbeeld, het gebruik van humor om een stressvolle, angstwekkende situatie te overwinnen, kan feitelijk een adaptief verdedigingsmechanisme zijn.
Een woord van
Enkele van de bekendste verdedigingsmechanismen zijn een gewoon onderdeel geworden van het dagelijks taalgebruik. We kunnen iemand omschrijven als "in ontkenning" van een probleem waarmee zij worden geconfronteerd. Wanneer iemand terugvalt op oude manieren om dingen te doen, kunnen we ze beschouwen als 'terugvallen' in een eerder ontwikkelingsstadium.
Het is belangrijk om te onthouden dat verdedigingsmechanismen zowel goed als slecht kunnen zijn. Ze kunnen een nuttige rol spelen door je ego te beschermen tegen stress en een gezond stopcontact te bieden. In andere gevallen kunnen deze verdedigingsmechanismen je ervan weerhouden om de realiteit onder ogen te zien en kunnen ze fungeren als een vorm van zelfbedrog.
Als u merkt dat overmatig gebruik van bepaalde afweermechanismen een negatieve invloed heeft op uw leven, overweeg dan om een arts, psycholoog of andere professional in de geestelijke gezondheidszorg te raadplegen voor verder advies en hulp. Overweeg onze quiz over verdedigingsmechanismen te gebruiken om te zien hoe goed u in staat bent verschillende soorten verdedigingen in actie te identificeren.
> Bronnen:
> Burgo, J. waarom doe ik dat? Psychologische verdedigingsmechanismen en de verborgen manieren waarop zij ons leven vormgeven. Chapel Hill, NC: New Rise Press; 2012.
> Corey, G. Theorie en praktijk van counseling en psychotherapie (8e druk). Belmont, CA: Thomson Brooks / Cole; 2009.