Zelfhandicap houdt in dat je je bezighoudt met gedrag dat je kansen op succes saboteert. Waarom zouden mensen dingen doen waardoor ze eerder zouden falen? We willen allemaal een goed gevoel over onszelf hebben, maar onderzoekers hebben ontdekt dat we soms zover gaan dat we onze kansen op succes schaden om te voorkomen dat we verantwoordelijkheden nemen voor onze mislukkingen.
Wanneer studenten bijvoorbeeld met een belangrijk examen worden geconfronteerd, kunnen ze de hele nacht buiten blijven om niet te studeren.
Wanneer ze het slecht doen, kunnen ze hun slechte scores aan hun vrienden de schuld geven omdat ze zo laat wegblijven in plaats van hun eigen gebrek aan intelligentie.
Simpel gezegd, zelfhandicap zorgt ervoor dat mensen een externe bron vinden die de schuld krijgt voor mogelijke mislukkingen. Hoewel dit een effectieve strategie kan zijn om het gevoel van eigenwaarde te beschermen, kan het begrijpelijkerwijs een aanzienlijk negatief effect hebben op het succes.
Laten we eens nader bekijken waarom zelfhandicaps plaatsvinden en de mogelijke gevolgen van dit gedrag.
Waarom doen mensen zelfhandicap?
Psychologen hebben ontdekt dat we allemaal een sterke behoefte hebben om onze mislukkingen aan externe krachten de schuld te geven, terwijl we persoonlijk onze successen in de verf zetten. Dit gedrag beschermt ons zelfrespect , maar het kan ons ook dingen laten doen waardoor we minder kans hebben om te slagen.
Deze neiging staat bekend als zelfhandicap, gedefinieerd als een zelfabacterende actie of keuze die voorkomt dat mensen persoonlijke verantwoordelijkheid nemen voor de uitkomsten.
In wezen creëren mensen obstakels, zodat mogelijke fouten kunnen worden toegeschreven aan deze externe krachten. Falen kan leiden tot ongemak als mensen zich realiseren dat hun eigen gebrek aan vaardigheden of voorbereiding tot de uitkomst heeft geleid. Door zich bezig te houden met acties die mogelijk succes ondermijnen, vermijden mensen dat ze de waarheid onder ogen moeten zien en hun eigen tekortkomingen moeten accepteren.
Er zijn veel verschillende vormen van zelfhandicap. Soms kan dit gedrag tamelijk onschuldig zijn, maar in sommige gevallen kan het veel ernstiger zijn. In sommige gevallen kan het zelfs mensen ertoe brengen mogelijk gevaarlijk gedrag aan te nemen.
Studenten kunnen bijvoorbeeld hun huiswerk uitstellen of studeren tot het allerlaatste moment. Sporters kunnen de training overslaan of de avond voor een groot spel laat opblijven. In sommige gevallen nemen mensen mogelijk meer gevaarlijke vormen van zelfhandicap aan, zoals het misbruiken van drugs en alcohol.
Onderzoekers hebben gesuggereerd dat zelf-handicaps kunnen worden gekoppeld aan wat bekend staat als de zelfingenomen bias , waarin mensen persoonlijke erkenning voor succes eisen, maar buiten hun krachten de schuld geven voor hun mislukkingen.
Stel je bijvoorbeeld voor dat je je hebt voorbereid om deel te nemen aan je allereerste marathon. Je hebt een trainingsschema gevolgd en een gezond dieet gevolgd, maar terwijl de racedag nadert, twijfel je aan je vermogen om met succes de finishlijn te bereiken.
In de weken en dagen voorafgaand aan de grote race, merk je dat je je trainingssessies en eetbuien overslaat. Wanneer de dag eindelijk aanbreekt om deel te nemen aan de marathon, voel je je traag en uit vorm.
Als gevolg van deze zelfhandhavende gedragingen, ben je in staat om de schuld te geven aan je onvermogen om de race te beëindigen als je uit vorm of opgeblazen gevoel bent in plaats van je mogelijke gebrek aan bekwaamheid.
Onderzoek naar zelfhandicap
Het fenomeen werd voor het eerst beschreven door onderzoekers Stephen Berglas en Edward Jones in een onderzoek uit 1978 waarbij willekeurig studenten werden toegewezen om anagrammen te voltooien, waarvan sommige oplosbaar waren en waarvan sommige niet.
Nadien kregen alle studenten te horen dat ze het goed hadden gedaan. Deze feedback was duidelijk verontrustend en verwarrend voor de deelnemers die de onoplosbare anagrammen hadden gekregen.
Ze kregen te horen dat ze het goed hadden gedaan, maar hadden geen idee hoe of waarom ze hadden.
"Dit zijn de mensen die te horen krijgen dat ze briljant zijn, zonder te weten hoe die conclusie is afgeleid", aldus dr. Berglas in The New York Times in 2009.
De vrijwilligers werden vervolgens gevraagd of ze een prestatiebevorderend of prestatie-remmend medicijn wilden nemen voordat ze een nieuwe test namen. Van de deelnemers koos maar liefst 70 procent van degenen die de onoplosbare anagrammen hadden gekregen om het prestatie-remmende medicijn te nemen, vergeleken met slechts 13 procent van degenen die de oplosbare anagrammen hadden gekregen.
Waarom zouden sommigen de drug kiezen die ontworpen is om hun prestaties tijdens een test te verminderen? Deze resultaten suggereren dat wanneer mensen vertrouwen hebben in hun mogelijkheden om een taak uit te voeren, ze er de voorkeur aan geven om iets te krijgen dat hen helpt nog beter te presteren. Degenen die niet zeker zijn van hun capaciteiten, hebben echter meer kans op het medicijn dat hun prestaties zal schaden, waardoor ze een externe bron krijgen die de schuld krijgt voor hun mogelijke mislukkingen.
De effecten
Het doel van al deze zelf-sabotage is om het ego en zelfrespect te beschermen, en experts hebben ontdekt dat het echt werkt. Mensen met een hoge zelfwaardering hebben aangetoond meer zelfhandicaps te hebben. Voor veel mensen gebeurt dit gedrag bijna automatisch . We verzinnen excuses voor het falen voordat we het hebben geprobeerd, maar dat doen we vaak onbewust .
Hoewel zelfhandicap een goed middel kan zijn om ons zelfrespect te beschermen, kan het ook ernstige negatieve bijwerkingen hebben. Als je belemmeringen voor succes op je pad plaatst, is er geen manier dat je jezelf alle kansen geeft die je zou moeten hebben om je doelen te bereiken. Niet alleen dat, door je kansen te hinderen, je in feite je verwachtingen voor jezelf nu en in de toekomst verlaagt.
Onderzoeker Sean McCrea heeft ook vastgesteld dat zelfhandicap kan leiden tot een lagere motivatie en minder stimulans om in de toekomst te proberen te slagen. In een reeks experimenten manipuleerde hij de scores van deelnemers op IQ-tests . Sommige deelnemers kregen de keuze om zich voor te bereiden op het maken van de test of om deel te nemen aan een groep zonder groep. Degenen die vervolgens slechte scores kregen, gaven vaker hun gebrek aan oefening de schuld, maar McCrae ontdekte ook in latere experimenten dat degenen die een excuus hadden voor hun lage scores (dwz afleiding, gebrek aan voorbereiding, enz.) Minder gemotiveerd waren om zich voor te bereiden voor een toekomstige test dan degenen die geen externe bron hadden te verwijten.
"Door de handicap konden ze zeggen: 'Alles bij elkaar genomen, ik heb het eigenlijk best goed gedaan', 'vertelde McCrea aan Benedict Carey die schreef voor The New York Times. "En er is geen drang om beter te worden."
Meer negatieve gevolgen van zelfhandicap:
- Studenten die zich bezighouden met zelf-handicaps rapporteren minder tijd elke week studeren.
- Zelfredicappers hebben over het algemeen ook een lagere score.
- Ze gebruiken ook vaker alcohol voordat ze een taak uitvoeren.
- Het doet ook pijn bij sociale relaties. Zelfhandicappers lijken altijd een excuus te hebben, daarom worden ze vaak als 'whiners' beschouwd. Onderzoekers hebben ontdekt dat zelfredicappers meer negatief worden beoordeeld door hun leeftijdsgenoten.
Zelfhandicap kan het ego beschermen, maar het gaat gepaard met aanzienlijke kosten. Het plaatsen van obstakels voor succes kan excuses bieden voor mislukkingen, maar het maakt ons ook meer kans om te falen. Heb je nu een goed gevoel over jezelf of geef je alles en riskeer je falen? Het onderzoek suggereert dat, hoewel je zelfvertrouwen een tijdelijke hit kan worden, het opgeven van zelfhandhavend gedrag misschien beter is voor toekomstig succes.
> Bronnen:
> Baumeister, RF, & Bushman, BJ (2008). Sociale psychologie en menselijke natuur. Verenigde Staten: Thomson Wadsworth.
> McCrea, SM (2008). Zelfhandicaps, excuses maken en counterfactual thinking: consequenties voor zelfrespect en toekomstige motivatie. Journal of Personality and Social Psychology, 95 (2), 274-292.
> Tice, DM, & Baumeister, RF (2006). Eigenwaarde, zelfhandicap en zelfpresentatie: de strategie van ontoereikende voorbereiding. Journal of Personality, 58 (2), 443-464.