In de sociale psychologie is attributie het proces van het afleiden van de oorzaken van gebeurtenissen of gedragingen. In het echte leven is attributie iets dat we elke dag doen, meestal zonder ons bewust te zijn van de onderliggende processen en vooroordelen die leiden tot onze gevolgtrekkingen.
Bijvoorbeeld, in de loop van een typische dag, maak je waarschijnlijk veel toeschrijvingen over je eigen gedrag en die van de mensen om je heen.
Als je een slecht cijfer haalt voor een quiz, kun je de docent de schuld geven van het niet adequaat uitleggen van het materiaal en het feit dat je niet hebt gestudeerd volledig afwijzen. Wanneer een klasgenoot een goed cijfer krijgt voor dezelfde quiz, kun je zijn goede prestaties toewijzen aan geluk en het feit dat hij uitstekende studiegewoonten heeft, verwaarlozen.
Waarom maken we interne toeschrijvingen voor sommige dingen terwijl we externe toeschrijvingen voor anderen maken? Een deel hiervan heeft te maken met het type attributie dat we waarschijnlijk in een bepaalde situatie zullen gebruiken. Cognitieve vooroordelen spelen ook vaak een grote rol.
Welke impact hebben attributies voor gedrag eigenlijk op uw leven? De attributies die u elke dag maakt, hebben een belangrijke invloed op uw gevoelens en op hoe u denkt en betrekking hebt op andere mensen.
Soorten
- Interpersoonlijke toeschrijving: wanneer u een verhaal vertelt aan een groep vrienden of kennissen, zult u het verhaal waarschijnlijk op een manier vertellen die u in het best mogelijke licht plaatst.
- Voorspellende attributie: we zijn ook geneigd dingen toe te schrijven op manieren die ons in staat stellen om toekomstige voorspellingen te doen. Als uw auto is vernield, zou u het misdrijf kunnen toerekenen aan het feit dat u in een bepaalde parkeergarage parkeerde. Als gevolg hiervan vermijdt u die parkeergarage in de toekomst om verder vandalisme te voorkomen.
- Toelichting Attribution: we gebruiken verklarende attributies om ons te helpen de wereld om ons heen te begrijpen. Sommige mensen hebben een optimistische verklarende stijl, terwijl anderen meer pessimistisch zijn. Mensen met een optimistische stijl schrijven positieve gebeurtenissen toe aan stabiele, interne en wereldwijde oorzaken en negatieve gebeurtenissen aan onstabiele, externe en specifieke oorzaken. Degenen met een pessimistische stijl schrijven negatieve gebeurtenissen toe aan interne, stabiele en wereldwijde oorzaken en positieve gebeurtenissen aan externe, stabiele en specifieke oorzaken.
theorieën
Psychologen hebben ook een aantal verschillende theorieën geïntroduceerd om te helpen begrijpen hoe het toewijzingsproces werkt.
Heider's "Common Sense" -theorie
In zijn boek The Psychology of Interpersonal Relations uit 1958, stelde Fritz Heider voor dat mensen anderen observeren, hun gedrag analyseren, en met hun eigen algemene betekenis verklaringen voor dergelijke acties bedenken. Heider groepeert deze uitleg in externe attributies of interne attributies. Externe attributies zijn die die worden toegeschreven aan situationele krachten, terwijl interne attributies worden toegeschreven aan individuele kenmerken en eigenschappen.
Correspondent Inferentietheorie
In 1965 suggereerden Edward Jones en Keith Davis dat mensen conclusies trekken over anderen in gevallen waarin acties opzettelijk zijn en niet per ongeluk.
Wanneer mensen anderen op bepaalde manieren zien handelen, zoeken ze naar een overeenkomst tussen de motieven van de persoon en zijn of haar gedrag. De gevolgtrekkingen die mensen dan maken zijn gebaseerd op de mate van keuze, de verwachtingsgraad van het gedrag en de effecten van dat gedrag.
Biases en fouten
Zelfbedienend voorgevoel
Denk aan de laatste keer dat je een goed cijfer kreeg voor een psychologie-examen. De kans is groot dat je je succes hebt toegeschreven aan interne factoren. "Ik deed het goed omdat ik slim ben" of "Ik deed het goed omdat ik studeerde en goed voorbereid was" zijn twee veel voorkomende verklaringen die je zou kunnen gebruiken om je testprestaties te rechtvaardigen.
Wat gebeurt er als je een slecht cijfer krijgt? Sociaal psychologen hebben ontdekt dat je in deze situatie eerder je falen toeschrijft aan externe krachten. "Ik faalde omdat de leraar trucvragen had" of "Het klaslokaal was zo heet dat ik me niet kon concentreren" zijn voorbeelden van excuses die een student kan bedenken om hun slechte prestaties te verklaren.
Merk op dat deze beide verklaringen de schuld leggen op krachten van buitenaf in plaats van persoonlijke verantwoordelijkheid te accepteren.
Psychologen noemen dit fenomeen de zelfingenomen vooroordelen . Dus waarom zijn we meer geneigd om ons succes toe te schrijven aan onze persoonlijke kenmerken en geven we externe variabelen de schuld voor onze fouten? Onderzoekers geloven dat het de schuld geven aan externe factoren voor mislukkingen en teleurstellingen helpt om het gevoel van eigenwaarde te beschermen.
De fundamentele attribuutfout
Als het gaat om andere mensen, zijn we geneigd om oorzaken toe te schrijven aan interne factoren zoals persoonlijkheidskenmerken en externe variabelen te negeren of te minimaliseren. Dit fenomeen is meestal wijdverspreid, vooral onder individualistische culturen .
Psychologen verwijzen naar deze neiging als de fundamentele attributiefout ; hoewel situationele variabelen zeer waarschijnlijk aanwezig zijn, schrijven we de oorzaak automatisch toe aan interne kenmerken.
De fundamentele toeschrijvingsfout verklaart waarom mensen vaak andere mensen de schuld geven van dingen waarover ze meestal geen controle hebben. De term schuld aan het slachtoffer wordt vaak gebruikt door sociaal psychologen om een fenomeen te beschrijven waarin mensen onschuldige slachtoffers van misdaden de schuld geven voor hun tegenslag.
In dergelijke gevallen kunnen mensen het slachtoffer beschuldigen van het niet beschermen van zichzelf tegen het evenement door zich op een bepaalde manier te gedragen of niet specifieke voorzorgsmaatregelen nemen om het evenement te voorkomen of te voorkomen.
Voorbeelden hiervan zijn het beschuldigen van slachtoffers van verkrachting, overlevenden van huiselijk geweld en ontvoering van slachtoffers van gedrag op een manier die hun aanvallers op een of andere manier heeft uitgelokt. Onderzoekers suggereren dat achteraf gezien vooroordelen mensen ertoe brengen ten onrechte te geloven dat slachtoffers toekomstige gebeurtenissen hadden moeten kunnen voorspellen en daarom stappen moeten ondernemen om ze te vermijden.
The Actor-Observer Bias
Interessant is dat als het gaat om het uitleggen van ons eigen gedrag, we de neiging hebben de tegenovergestelde vooringenomenheid van de fundamentele attributiefout te hebben. Wanneer iets gebeurt, geven we eerder de schuld aan externe krachten dan aan onze persoonlijke kenmerken. In de psychologie staat deze tendens bekend als de vooroordeel van de acteur-waarnemer .
Hoe kunnen we deze neiging verklaren? Een mogelijke reden is dat we eenvoudigweg meer informatie hebben over onze eigen situatie dan over andere mensen. Als het gaat om het uitleggen van je eigen acties, heb je meer informatie over jezelf en de situationele variabelen die spelen. Wanneer je het gedrag van een ander probeert uit te leggen, ben je een beetje een nadeel; je hebt alleen de informatie die gemakkelijk waarneembaar is.
Het is niet verrassend dat mensen minder snel het slachtoffer worden van de actor-waarnemer discrepantie met mensen die ze nu erg goed kennen. Omdat u meer weet over de persoonlijkheid en het gedrag van mensen waarmee u bent verbonden, bent u beter in staat om hun standpunt in te nemen en bent u waarschijnlijk meer op de hoogte van mogelijke situationele oorzaken van hun gedrag.
Referenties:
Goldinger, SD, Kleider, HM, Azuma, T., & Beike, DR (2003). "Blaming the victim" onder geheugenbelasting. Psychological Science, 3 , 53-61.
Jaspars, J., Fincham, FD, & Hewstone, M. (1983). Attributietheorie en onderzoek: conceptuele ontwikkeling en sociale dimensies. Academische pers.
Jones, EE & Nisbett, RE (1971). The Actor and the Observer: Divergent Perceptions of the Causes of Behavior. New York: General Learning Press.