Waarom deel uitmaken van een groep kan ons verantwoordelijkheidsgevoel verminderen
Verspreiding van verantwoordelijkheid is een psychologisch fenomeen waarbij mensen minder geneigd zijn om actie te ondernemen in aanwezigheid van een grote groep mensen.
Stel je bijvoorbeeld voor dat je in een grote stad in een drukke straat bent. Je merkt dat een man op de grond valt en begint te stuiptrekken alsof hij een aanval heeft. Veel mensen draaien zich om en kijken naar de man, maar niemand kan helpen of medische hulp inroepen.
Waarom? Omdat er zoveel mensen aanwezig zijn, voelt niemand zich gedwongen om te reageren. Elke persoon zou kunnen denken: "Oh, iemand anders heeft waarschijnlijk al om hulp gevraagd" of "Niemand anders doet iets, dus het mag niet zo serieus zijn."
Deze situatie wordt vaak gebruikt om het omstandereffect te verklaren, wat suggereert dat hoe groter het aantal aanwezigen is, hoe minder waarschijnlijk iemand is om een persoon in nood te helpen. Dit wil niet zeggen dat mensen niet handelen omdat ze compassie missen, maar ze kunnen misschien niet in staat zijn om een traumatische situatie te verwerken terwijl deze zich ontvouwt, vooral wanneer anderen in de buurt zijn.
Darley en Latané over Verspreiding van verantwoordelijkheid
In een reeks klassieke experimenten die eind jaren zestig werden uitgevoerd, vroegen de onderzoekers John Darley en Bibb Latané de deelnemers om vragenlijsten in te vullen in een ruimte die plotseling met rook begon te vullen.
In één scenario waren de onderwerpen van het experiment alleen wanneer de rook de kamer binnenkwam.
Vijfenzeventig procent van deze proefpersonen meldde de rook onmiddellijk aan onderzoekers. Maar in een ander scenario was er één onderwerp en twee mensen die deel uitmaakten van het experiment in de kamer. Aangezien die twee de rook negeerden, meldde slechts 10 procent van de "naïeve" proefpersonen de rook.
Darley en Latané merkten op dat zodra een persoon merkt dat er iets gebeurt, er eerst een reeks belangrijke beslissingen moet worden genomen.
De eerste stap is het daadwerkelijk opmerken van een probleem.
Vervolgens moet het individu beslissen of wat zij zien feitelijk een noodgeval is.
Volgende is misschien wel de meest kritische beslissing in dit proces: besluiten om persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen om te handelen.
Dan moet het individu beslissen wat er moet gebeuren.
Ten slotte moet de omstander daadwerkelijk actie ondernemen.
Wat dit proces bemoeilijkt, is dat deze beslissingen vaak snel moeten worden genomen. Er is vaak een element van gevaar, stress, noodgeval en soms persoonlijk risico. Toevoeging aan deze overvolle situatie is het probleem van dubbelzinnigheid. Soms is het niet helemaal duidelijk wie er in de problemen zit, wat er mis is, of wat er moet gebeuren.
Factoren die van invloed zijn Diffusie van verantwoordelijkheid
Onderzoekers hebben ook een aantal verschillende factoren ontdekt die de kans op verspreiding van verantwoordelijkheid kunnen vergroten of verkleinen. Als omstanders het slachtoffer niet kennen, zullen ze minder snel helpen en verwachten ze waarschijnlijk dat iemand anders in de menigte hulp zal bieden.
Als toeschouwers niet echt zeker weten wat er gebeurt, onduidelijk zijn over wie in de problemen zit, of niet zeker weten of de persoon echt hulp nodig heeft, zullen ze veel minder snel actie ondernemen.
Maar mensen helpen eerder als ze een soort verbinding of persoonlijke kennis van de persoon in nood ervaren. Als een slachtoffer oogcontact maakt en een bepaald persoon om hulp vraagt, zal die persoon zich meer genoodzaakt voelen om actie te ondernemen.
En soms stappen mensen niet in om te helpen omdat ze zich ongeschikt voelen. Iemand die een specifieke opleiding in EHBO en CPR heeft gehad, zal waarschijnlijk meer in staat zijn om hulp te bieden.
Andere gevallen van diffusie van verantwoordelijkheid
Ooit deel uitgemaakt van een team op het werk en voelde het alsof niet iedereen aan het trekken was? Dit kan ook een geval van diffusie van verantwoordelijkheid zijn.
Mensen voelen minder motivatie om te werken aan een gemeenschappelijk doel en slackers kunnen zelfs hun best doen om te verbergen hoe weinig ze bijdragen. Dit staat ook bekend als 'sociaal luieren'.
Een veel meer voortvloeiende soort diffusie van verantwoordelijkheid vindt plaats binnen hiërarchische organisaties. Ondergeschikten die beweren orders te volgen, vermijden het nemen van verantwoordelijkheid voor het plegen van wat ze logisch gezien als illegaal of immoreel handelen zijn. Dit soort groepsgedrag leidde tot dergelijke misdaden tegen de mensheid als de nazi-holocaust.
> Bronnen:
> Darley, JM & Latané, B. "Omstanders interventie in noodsituaties: Verspreiding van verantwoordelijkheid." Journal of Personality and Social Psychology 8: 377-383. doi: 10.1037 / h0025589, 1968.
> Kassin, S., Fain, S. & Markus, HR (2014). Sociale psychologie . Belmont, Californië: Wadsworth.