De diagnose van een verslaving kan een ontmoedigende ervaring lijken, maar het kan het vertrekpunt zijn om positieve veranderingen in je leven aan te brengen.
Waar moet ik terecht voor een diagnose?
Als je de symptomen van verslaving in jezelf herkent, is de eenvoudigste manier om erachter te komen of je verslaafd bent, het maken van een afspraak met je huisarts. Ze kunnen besluiten om u door te verwijzen naar een gespecialiseerde verslavingskliniek of clinicus die gespecialiseerd is in verslavingen voor een volledige beoordeling en verslavingsdiagnose, indien van toepassing.
Wie maakt de diagnose?
Veel verschillende beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg zijn opgeleid om verslavingsbeoordelingen uit te voeren, waaronder adviseurs voor verslavingen, artsen, psychologen, verpleegkundigen, maatschappelijk werkers en andere therapeuten. Ze worden vaak 'clinici' genoemd wanneer ze beoordelingen of therapie uitvoeren.
Af en toe is er meer dan één persoon die betrokken is bij het maken van de verslavingsdiagnose. U kunt bijvoorbeeld eenmaal worden geïnterviewd door een vertrouwenspersoon en opnieuw door een arts. Laat dit je niet afschrikken - je hebt twee meningen van experts in plaats van één!
Alle zorgprofessionals zijn getraind om mensen met verslavingen te behandelen met beleefdheid, respect en een niet-oordelende houding. U kunt erop vertrouwen dat zij de informatie die u hen geeft vertrouwelijk houden.
Hoe zullen ze beslissen of ik verslaafd ben?
De clinicus zal de verslavingsdiagnose maken met behulp van een combinatie van objectieve criteria en klinisch oordeel.
Objectieve criteria zijn meestal gebaseerd op de diagnostische en statistische handleiding van psychische stoornissen (DSM-IV-TR), die de symptomen van verslaving voor verslavende middelen en kansspelen vermeldt. Aangezien sommige verslavingen, zoals seksverslaving en computerverslaving, niet zijn opgenomen in deze DSM-versie, moet de clinicus de meest recente diagnostische criteria gebruiken die zijn gepubliceerd in wetenschappelijke tijdschriften.
Diagnostische informatie kan op verschillende manieren worden verzameld, waaronder:
- Gestandaardiseerde beoordelingshulpmiddelen en andere vragenlijsten die het personeel van de kliniek u zal geven om in te vullen.
- Face-to-face "open-ended" interviewen, dat is een gesprek, waarbij de clinicus aantekeningen maakt. Dit is het beste voor de geschiedenis, zodat je de omstandigheden in je eigen woorden kunt uitleggen.
- Van aangezicht tot aangezicht "gestructureerd" interviewen, waarbij de clinicus standaardvragen zal stellen en uw antwoorden zal opschrijven. Het is een beetje als het invullen van een vragenlijst, maar u kunt vragen bespreken terwijl u verder gaat.
De vragen en focus van de discussie hebben betrekking op enkele of alle van de volgende zaken:
- De geschiedenis van je verslaving, inclusief wanneer en hoe je het verslavende gedrag begon, hoe het is gevorderd en factoren die hebben bijgedragen aan de ontwikkeling ervan.
- Je huidige patroon van verslavend gedrag - wat je verslavende gedrag is, hoeveel en hoe vaak je ermee omgaat.
- Uw huidige symptomen van verslaving .
- De effecten van je verslaving op de andere gebieden van je leven, waaronder je gezin, het sociale leven, werk en financiële situatie.
- Je bereidheid om te veranderen .
U kunt ook worden gevraagd om een urinemonster om de niveaus van geneesmiddelen in uw systeem te beoordelen.
Bloedmonsters worden niet routinematig genomen, maar als u tekenen of symptomen van een ernstige lichamelijke ziekte heeft, kan een arts een bloedmonster vragen, bijvoorbeeld om uw leverfunctie te beoordelen. Niet alle verslavingsklinieken zijn opgezet om urine- of bloedmonsters te nemen.
Een goede diagnostische beoordeling zal ook informatie verzamelen over uw algemene mentale en fysieke gezondheid om te beoordelen of u lijdt aan een andere aandoening zoals depressie, angststoornis of persoonlijkheidsstoornis. U kunt doorverwezen worden naar een medisch arts als er specifieke lichamelijke problemen zijn, of naar een psychiatrische arts als er een indicatie is van een ander belangrijk probleem met de geestelijke gezondheid.
Intramurale of ambulante detoxificatie kan in dit stadium ook raadzaam zijn.
Co-bestaande aandoeningen kunnen en moeten tegelijkertijd met het verslavende gedrag worden behandeld.
Het zal het proces helpen als u deze tips voor het verkrijgen van een nauwkeurige diagnose volgt.
Wat nu
De meeste klinieken zullen u meteen een verbale verslavingsdiagnose kunnen geven. Af en toe kan er een vertraging optreden, bijvoorbeeld als een psycholoog uw gestandaardiseerde tests wil scoren voordat een diagnose wordt gesteld. Als dat zo is, moet u een afspraak maken om terug te komen om uw diagnose persoonlijk te krijgen.
Uw diagnose en de verzamelde informatie vormen de basis van uw behandelplan. Dit plan zal in overleg met u worden gemaakt, met de mogelijkheid om hun aanbevelingen en de beschikbare opties te bespreken.
Je bent te allen tijde vrij om je terug te trekken uit het proces. Vaak is het weten van je verslavingsdiagnose het begin van positieve veranderingen in je leven.
bronnen:
> American Psychiatric Association. "Diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen" (4e druk - Tekstherziening), Washington, DC: American Psychiatric Association. 1994.
> Miller, William R. > en > Rollnick, Stephen. "Motivational Interviewing: mensen voorbereiden op verandering." Guilford, New York. 2002.
> Orford, Jim. "Excessive Appetites: A Psychological View of Addictions" (2e editie). Wiley, > Chicester >. 2001.
> Ryglewicz ACSW, > Hilary > en Pepper MD, Bert. "Lives at Risk: jonge mensen met dubbele aandoeningen begrijpen en behandelen." Simon en Schuster, New York. 1996.