De zelfmedicatie theorie van verslaving is gebaseerd op het idee dat mensen stoffen, zoals alcohol en drugs, of de effecten van ander verslavend gedrag, zoals eten of gokken, gebruiken om onderliggende problemen die niet goed zijn behandeld te compenseren. De zelfmedicatie theorie verwijst meestal naar stoornissen in het gebruik van middelen , maar het kan ook worden toegepast op niet-substantie of gedragsverslavingen .
Wat is de zelfmedicatie-theorie?
De zelfmedicatiehypothese verscheen in medische tijdschriften in de jaren zeventig, toen clinici opmerkten dat heroïneverslaafden het medicijn gebruikten om met problemen zoals stress en eenzaamheid om te gaan. Dit leidde tot het idee dat drugsgebruik zich ontwikkelt als een manier om met stress om te gaan door het ontbreken van adequate oplossingen en zinvolle sociale relaties.
De theorie kreeg een impuls doordat men inzag dat veel medicijnen die worden voorgeschreven voor legitieme aandoeningen vergelijkbaar zijn met recreatieve medicijnen. Het werd verder gepopulariseerd door de toenemende erkenning in de medische gemeenschap dat marihuana, die jarenlang als een puur recreatief medicijn werd beschouwd, veel geneeskrachtige eigenschappen heeft. De theorie luidt dat, voor sommige aandoeningen, zoals chronische pijn, voorgeschreven medicijnen mogelijk onvoldoende of problematisch zijn, en dus gebruikers van marihuana die lijden aan chronische pijn eenvoudigweg zelfmedicatie hebben.
Dit heeft ertoe geleid dat medische marihuana nu op sommige plaatsen op recept verkrijgbaar is voor de behandeling van bepaalde aandoeningen.
Antwoorden op de zelfmedicatie-theorie
De zelfmedicatie theorie wordt steeds populairder bij mensen met verslavingen en professionals die hen behandelen. Terwijl sommigen die verslaving hard aanpakken, geloven dat de zelfmedicatie theorie een excuus is voor onverantwoordelijk gedrag, vinden velen in de medische wereld het nuttig om mensen over te zetten van substanties en gedragingen waaraan ze verslaafd zijn en die de problemen meer beheersbaar maken. voorgeschreven medicijnen die het onderliggende probleem rechtstreeks aanpakken.
Depressie kan bijvoorbeeld vaak succesvol worden behandeld met antidepressiva, waardoor het individu geen emotioneel comfort meer kan krijgen bij zijn verslaving.
De theorie is meelevend met mensen met verslavingen, vooral illegale drugsgebruikers. Het presenteert ze niet als zwakke wil, maar als creatieve probleemoplossers, die proberen het gat te dichten dat is achtergelaten door beperkte medische opties.
De zelfmedicatie theorie is ook nuttig voor het therapeutische proces, omdat het een duidelijk pad biedt voor verslaving die professionals verenigt met mensen die worstelen met verslavingen. Ze hebben een gezamenlijk doel om het onderliggende probleem correct te behandelen en kunnen samenwerken om dit te bereiken.
Sommigen beweren echter dat de theorie mogelijk illegale drugsgebruikers een deel van de verantwoordelijkheid voor hun problemen kan ontzeggen. Een andere houding tegen de zelfmedicatie theorie is dat door te argumenteren dat mensen met verslavingen zelfmedicatie hebben, de theorie het drugsgebruik en medicatie in het algemeen legitimeert als een manier om emotionele problemen op te lossen. Veel mensen die door het proces van abstinent zijn gegaan, zijn van mening dat elk drugsgebruik, inclusief medicatie, mensen in staat stelt om psychologische problemen te vermijden en ontkenning versterkt.
Tegelijk versterkt de zelfmedicatie theorie het ziektemodel van verslaving. Het loopt het risico om het complexe probleem van verslaving, waarbij veel psychologische en sociale factoren spelen, te vereenvoudigen tot pure fysiologie.
De toekomst van de zelfmedicatie theorie
Steeds meer mensen gaan met hun verslavingen de straat op. Verslaving en de behandeling ervan worden niet langer onder het tapijt geveegd en deze kwesties zijn zelfs het onderwerp van reality shows geworden, zoals 'Interventie'. Veel beroemdheden en zelfs politici hebben toegelaten tot drugsgebruik in het verleden.
Met een grotere sociale verandering en openheid over drugsgebruik en verslavingen, wordt de samenleving steeds mededogender naar mensen met verslavingen.
De drug legalisatiebeweging en de medische marihuana beweging, die beide steeds meer mainstream zijn geworden, ondersteunen de zelfmedicatie theorie. De theorie zal waarschijnlijk een belangrijke rol spelen in de huidige en toekomstige concepten van verslaving.
bronnen:
Grinspoon MD, L. en Bakalar, J. Marihuana: The Forbidden Medicine. New Haven, CT: Yale University Press. 1997.
Kasten RN, Ph.D., BP "Zelfmedicatie met alcohol en drugs door personen met een ernstige psychische aandoening." Journal of the American Psychiatric Nurses Association 5: 80-87. 1999.
Khantzian MD, EJ, Mack MD, JE en Schatzberg, AF "Heroïne gebruiken als een poging om het hoofd te bieden: klinische observaties." Am J Psychiatry 131: 160-164. 1974.
Khantzian, EJ "De zelfmedicatie-hypothese van verslavende aandoeningen: focus op heroïne en cocaïneverslaving." Am J Psychiatry 142: 1259-1264. 1985.