Theorie stelt tegengestelde driften voor om zich voort te planten of te sterven
Sigmund Freuds theorie van driften evolueerde in de loop van zijn leven en werk. Hij beschreef in eerste instantie een klasse van driften die bekend staan als de levensinstincten en geloofde dat deze drijfveren verantwoordelijk waren voor veel van ons gedrag.
Uiteindelijk begon hij te geloven dat alleen levensinstincten niet alle menselijk gedrag konden verklaren. Met de publicatie van zijn boek Beyond the Pleasure Principal in 1920, concludeerde Freud dat alle instincten in een van de twee hoofdklassen vallen: levensinstincten of doodsinstincten .
Life Instincts (Eros)
Soms aangeduid als seksuele instincten, zijn de levensinstincten die welke te maken hebben met elementaire overleving, plezier en voortplanting. Deze instincten zijn essentieel voor het behoud van het leven van het individu en de voortzetting van de soort. Hoewel we de neiging hebben om te denken aan levensinstincten in termen van seksuele voortplanting, omvatten deze driften ook dingen als dorst, honger en pijnvermijding. De energie gecreëerd door de levensinstincten staat bekend als libido .
In zijn vroege psychoanalytische theorie stelde Freud voor dat Eros werd tegengewerkt door krachten van het ego (het georganiseerde, realistische deel van iemands psyche dat bemiddelt tussen verlangens). In deze latere opvattingen beweerde hij dat het leven instincten werden tegengewerkt door de zelfvernietigende doodsinstincten, bekend als Thanatos.
Gedrag dat gewoonlijk wordt geassocieerd met de levensinstincten omvat liefde , samenwerking en andere prosociale acties .
Death Instincts (Thanatos)
Het concept van de doodsdrift werd aanvankelijk beschreven in het Beyond the Pleasure Principle, waarin Freud stelde dat "het doel van al het leven de dood is".
Ter ondersteuning van zijn theorie merkte Freud op dat mensen die een traumatische gebeurtenis meemaken vaak die ervaring opnieuw zouden beleven. Hieruit concludeerde hij dat mensen een onbewust verlangen hebben om te sterven, maar dat de levensinstincten deze wens grotendeels temperen. Freud baseerde zijn theorie op een aantal belangrijke ervaringen:
- In het werken met soldaten na de Eerste Wereldoorlog merkte Freud op dat zijn onderdanen vaak hun gevechtservaringen herhaalden en merkte op dat 'dromen die in traumatische situaties voorkomen, het kenmerk hebben herhaaldelijk de patiënt terug te brengen naar de situatie van zijn ongeluk.'
- Freud merkte hetzelfde gedrag op in zijn 18 maanden oude kleinzoon, Ernest, die een spel genaamd Fort / Da speelde wanneer zijn moeder weg was. Om zijn bezorgdheid het hoofd te bieden, gooide de peuter een spoel op die aan een touw in zijn bed was gebonden en zei hij "fort" (wat betekent weg) telkens wanneer de spoel verdween en "da" (of hier) zei wanneer hij het inhaalde. Freud vroeg zich af hoe "herhaling van deze schrijnende ervaring als een spel past in het plezierprincipe ?"
- Uiteindelijk merkte Freud in zijn eigen patiënten op dat velen die traumatische ervaringen hadden onderdrukt de neiging hadden om 'het onderdrukte materiaal te herhalen als een hedendaagse ervaring' in plaats van het te herinneren als iets dat tot het verleden behoort.
Volgens Freud was de dwang om te herhalen "iets dat meer primitief, meer elementair en instinctiever lijkt dan het plezierprincipe dat het overheerst". Hij stelde verder dat de doodsdrift een uitbreiding was van die dwang waarbij alle levende organismen een instinctieve 'druk naar de dood' hebben, die in schril contrast staat met het instinct om te overleven, zich voort te planten en te voldoen aan verlangens.
Bovendien, wanneer deze energie naar buiten gericht is naar anderen, beweerde Freud, wordt het uitgedrukt als agressie en geweld.
> Bron:
> Mitchell, S. en Black. M. (2016) Freud and Beyond: A History of Modern Psychoanalytic Though t (Updated Edition). New York, New York: Basic Books / Hachette Books; ISBN-13: 978-0465098811.