Vraag: Is voedselverslaving echt?
Terwijl sommige beroemdheden die worstelen met obesitas, zoals Carnie Wilson, hun probleem in termen van voedselverslaving uitleggen, vragen veel overeters zich af of voedselverslaving de echte verklaring is waarom ze hun voedselinname niet lijken te beheersen.
Antwoord:
Voedselverslaving wordt momenteel niet herkend in het diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen (DSM, 4e editie) en er bestaat geen overeenstemming tussen deskundigen over de vraag of dit in toekomstige edities moet worden opgenomen.
Dat wil zeggen, een arts kan geen officiële diagnose van voedselverslaving stellen.
De DSM voorziet echter wel in de diagnose van ongecontroleerd eten - beschouwd als het kenmerk van voedselverslaving door degenen die het idee onderschrijven - onder de categorie eetstoornis NOS, "eetbuistoornis". Binge-eating disorder is voorgesteld als een nieuwe op zichzelf staande aandoening in de vijfde editie van de DSM.
Binge-eating is ook een symptoom van boulimia nervosa, een andere eetstoornis die gepaard gaat met overmatig eten. Het belangrijkste verschil tussen eetbuistoornis en boulimia nervosa is de obsessie met dun zijn en de inspanningen van mensen met boulimie om het voedsel dat ze eten uit hun lichaam te "zuiveren" door braken of diarree op te wekken, of door overmatige lichaamsbeweging .
De gezondheidsproblemen die worden veroorzaakt door obesitas worden algemeen erkend en er worden grote inspanningen geleverd om de gemeenschap voor te lichten over de noodzaak van een gezond dieet en regelmatige lichaamsbeweging.
Of de verslavende aard van het eten door de medische professie wordt omarmd, blijft echter ongrijpbaarder.
Voedselverslaving is slechts een verslaving als het op de een of andere manier problematisch of schadelijk is. Het is geen etiket dat eenvoudig kan worden toegepast op iedereen die van veel eten geniet of eet, of die af en toe een bobbelig gevoel heeft.
Hoewel "voedselverslaving" niet officieel wordt erkend, zijn er verschillende behandelingen die helpen, en er is een schat aan commerciële organisaties en zelfhulpmiddelen die hulp bieden bij het verkrijgen van controle over uw eten (zoals Anonieme overeten). De zogenaamde 'dieetindustrie' is echter bekritiseerd omdat het uitbuiten van mensen die het slachtoffer zijn van sociale en culturele druk dun is en zelfs het probleem verergert.
Programma's voor eetstoornissen variëren in het omgaan met overeten, omdat de meeste gericht zijn op het helpen van mensen met anorexia nervosa en boulimia nervosa. Er kunnen verschillende benaderingen worden gevolgd voor de behandeling en sommige programma's voor eetstoornissen volgen het model Stages of Change, dat op grote schaal wordt gebruikt in de behandeling van verslavingen. Als u echter van mening bent dat u een probleem hebt met overeten, kunnen uw arts en reguliere psychologische diensten u veel hulp en ondersteuning bieden bij het overwinnen van uw probleem.
Het komt neer op
Hoewel "voedselverslaving" geen officiële diagnose is, worden de problemen die gepaard gaan met overeten algemeen erkend in de medische en psychiatrische gemeenschap. Als u bang bent dat overeten uw leven verstoort, kunt en moet u professionele hulp zoeken.
bronnen
American Psychiatric Association. Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen. (4e editie - Tekstherziening). Washington DC, American Psychiatric Association. 2000.
American Psychiatric Association. "Diagnostisch en statistisch handboek van psychische stoornissen: eetstoornissen (voorgestelde herzieningen)." 18 februari 2010.
Centrum voor ziektecontrole en Preventie. US Obesity Trends 1985-2007. 8 januari 2009.
Fairburn, C. Het overwinnen van eetbuien. New York: Guilford. 1995.
Voedsel- en verslavingsconferentie over eten en afhankelijkheid New Haven, Connecticut. Juli 2007.
Kayloe, J. "Food Addiction." Psychotherapie 30: 269-275. 1993.
Orford, J. "Excessive Appetities: A Psychological View of Addictions., Tweede editie, Chichester, Wiley, 2001.
Rogers, P. en Smit, H. "Food Craving and Food Addiction: een kritisch overzicht van het bewijs vanuit een biopsychosociaal perspectief." Farmacologie Biochemie en gedrag 66: 3-14. 2000.